udławić się

udławić się
{{stl_3}}udławić się {{/stl_3}}{{stl_4}}[{{/stl_4}}{{stl_7}}udwaviʨ̑ ɕɛ{{/stl_7}}{{stl_4}}] {{/stl_4}}{{stl_51}}
{{/stl_51}}{{stl_26}}vr {{/stl_26}}{{stl_37}}perf {{/stl_37}}{{stl_51}}
{{/stl_51}}{{stl_22}}\udławić się czymś {{/stl_22}}{{stl_14}}an etw {{/stl_14}}{{stl_53}}+dat{{/stl_53}}{{stl_4}} {{/stl_4}}{{stl_14}}ersticken{{/stl_14}}{{stl_4}}, {{/stl_4}}{{stl_14}}sich {{/stl_14}}{{stl_53}}+akk {{/stl_53}}{{stl_14}}an etw {{/stl_14}}{{stl_53}}+dat {{/stl_53}}{{stl_14}}verschlucken {{/stl_14}}{{stl_51}}
{{/stl_51}}{{stl_63}}udław{{/stl_63}}{{stl_18}} {{/stl_18}}{{stl_63}}się!{{/stl_63}}{{stl_18}} {{/stl_18}}{{stl_4}}({{/stl_4}}{{stl_20}}pot{{/stl_20}}{{stl_4}}) {{/stl_4}}{{stl_14}}erstick dran! {{/stl_14}}

Nowy słownik polsko-niemiecki. 2014.

Игры ⚽ Нужно сделать НИР?

Schlagen Sie auch in anderen Wörterbüchern nach:

  • udławić się — {{/stl 13}}{{stl 17}}ZOB. {{/stl 17}}{{stl 7}}dławić się {{/stl 7}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • udławić się — dk VIa, udławić sięwię się, udławić sięwisz się, udław się, udławić sięwił się «udusić się, zwykle z powodu zatrzymania się czegoś w gardle, niemożności przełknięcia czegoś» Udławić się ością. ◊ posp. Udław się, bodajbyś się udławił «rodzaj… …   Słownik języka polskiego

  • udławić się — pot. Udław się, bodajbyś się udławił «zwrot używany w sytuacji, gdy ktoś nie może uzyskać od kogoś tego, na czym mu bardzo zależy»: Dzięki mnie jesz pan ten obiad. Ja dałem jajka. – Samżeś mi pan to zaproponował. – Z litości. – A jedz pan sam,… …   Słownik frazeologiczny

  • dławić się – udławić się — {{/stl 13}}{{stl 7}} tracić oddech, dusić się, umierać z braku powietrza spowodowanego obcym ciałem tkwiącym w gardle : {{/stl 7}}{{stl 10}}Dławić się ością. Udławić się pestką śliwki. Nie jedz tak szybko, bo się udławisz! {{/stl 10}} …   Langenscheidt Polski wyjaśnień

  • zadławić się — dk VIa, zadławić sięwię się, zadławić sięwisz się, zadławić siędław się, zadławić sięwił się «połknąwszy coś stracić oddech; udławić się» Zadławić się ością …   Słownik języka polskiego

  • ość — ż V, DCMs. ości; lm M. ości 1. «cienka kostka występująca między mięśniami szkieletowymi ryb kostnoszkieletowych powstała przez skostnienie ścięgien» Rybie ości. Obrać, oczyścić rybę z ości. Udławić się ością. ◊ Coś stanęło komuś ością w gardle… …   Słownik języka polskiego

Share the article and excerpts

Direct link
… Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”